Każdy, a przynajmniej większość chce umrzeć tak szybko jak tylko się da. Najlepiej bez bólu, rodziny i zbędnych ceregieli. Może samotność w tych ostatnich chwilach jest czymś dobrym, z nikim nie trzeba się żegnać, mówić że było super spędzać z nim czas tylko po prostu odejść w zapomnienie. Cierpienie dla bliskich jest czymś gorszym niż sama śmierć, w końcu z cierpieniem i żalem żyje się przez lata. Pełno nie wyjaśnionych spraw, sytuacji, wypominanie zbędnych rzeczy jest nikomu są do szczęścia nie potrzebne. Nie trzeba umrzeć fizycznie, wystrarczy co krok umierać psychicznie ranionym przez otoczenie.
Właśnie takie są pracę Zdzisława Beksińskiego o zapomnianych istotach, którym nie jest potrzebna śmierć, ale brak przeszkód na drodze do szczęścia. Czasem trudno się odnaleźć, kiedy świat jest przeciwko Tobie i mimo starań i dobrych chęci nic nie wychodzi.
Skulone postacie, bez twarzy, anonimowe i zapomniane przez świat prezentują dziki socrealizm przeplatający ekspresyjne piękno duszy człowieka. W końcu pół abstrakcyjne rysunki mogą przykuwać uwagę odbiorcy, ponieważ atmosfera, w której artysta znęca się nad żywą osobą, bo chce ukazać jej słabości, strach, ból i rozpacz jest realna w naszej rzeczywistości. Tak najszybciej można trafić do odbiorcy, gdyż można dopisać sobie dowolną interpretacje historii z życia. Postacie często są zniewolone, zakneblowane, choć to nie zmienia faktu, że są wizjonerskie, fantazyjne i mają to coś. Czasem mogą to być rozpadające się zwłoki, ale mające ze sobą silną wieź psychiczną, która ciągle je łączy. Niektóre zaś mają znaczenia czysto symboliczne, przepełnione patosem, tajemniczymi treściami oraz obawiające się zbliżającej katastrofy i klęski.
"Ludzka dusza
jest jak tęcza nad przepaścią,
jak całe życie znika.
I taki wielki żal
jakby zgasła czyjaś miłość
– tych co zostali
przenika."
Marek Skwarnicki
Oto kilka efektownych i niesamowitych obrazów Beksińskiego:
